FELIETON: JAKA TO KASZANKA ?

Siadając z kanapką na kanapie i włączając telewizor za pomocą klawisza numer 1 zostałem dziś oszołomiony. Po raz kolejny z otwartą szczęką patrzyłem przez chwilę na największą żenadę, na jaką chcąc nie chcąc cyklicznie można wpaść w naszej wspaniałej „abonamentowej” TV.
Próbowałem ugryźć kanapkę i nie mogłem. Choć byłem naprawdę głodny, od pierwszego „dziaba” powstrzymywał mnie koszmar ziejący z ekranu. Paralityczny, nierówny balet, „niesamowita publiczność” a zwłaszcza gość z w żółtej koszulce wywijający bajabongo w rytm „szery szeri lejdi” z miną jakby właśnie występował na Broadwayu, perkusista który w elektroniczny instrumencik a’la Kombi walił z takim zaangażowaniem jakby bębnił przynajmniej w Sepulturze. Pan z wąsem, który przy utworze Modern Talking siekał solówkę życia. Playback się już skończył a on dalej cisnął najwyższe progi gitary. Widać było mu dobrze. Tak samo zresztą jak... całej reszcie uczestniczącej w tym festynie. Oni to wszyscy czują, wszyscy! W tym programie wszystko jest takie fajne, tak fajnie fajnie fajne, że można się po prostu zrzygać. Bo chyba tylko bełta, ewentualnie klocka brakuje na scenie podczas tej dwudziestominutowej żenady.

Co najciekawsze idea tego teleturnieju jest ciekawa i gdyby był on realizowany normalnie i gdyby naprawdę chodziło o zgadywanie „jaka to melodia” byłoby super. Ale przecież w tym cyrku melodia jest najmniej ważna. Ten festyn powinien nazywać się Maxi Playback Show. Wszystko jest w nim sztuczne, nieprawdziwe, bezsensownie nadęte i idiotycznie głupie. Naprawdę dziwię się autorom piosenek, którzy nie wstydzą się tam pokazać swojej twarzy i firmować nią tą wiochę z playbacku. Zastanawiam się po co ludzie idą tam na publiczność. Dla 50 złotych, które kiedyś podobno dostawało się za cały dzień robienia z siebie małpy? Dla sławy („byłem w telewizji”) czy może naprawdę dla dobrej zabawy? Nie wiem co jest bardziej przerażające. Bo gdyby mnie pokazali jako część tego cyrku to albo zrobiłbym operację plastyczną albo popełnił seppuku.

Kiedy czasami przez przypadek wpadnę na ten program często nie mogę uwierzyć, że ta szopa od tylu lat nie znika z anteny. Że publiczna telewizja promuje taką miernotę, wydając na każdy odcinek setki tysięcy zamiast puścić w tym czasie program o nowych książkach, płytach, filmach czy spektaklach.