PLAYLISTA ŻYCIA - ODC. 9 - PARADA WSPOMNIEŃ

Wczorajszy pierwszy dzień wiosny spędziłem na sali gimnastycznej ale w czasach licealnych 21 marca oznaczał obowiązkową obecność na Agrykoli, na której co roku odbywał się rockowy koncert. To właśnie tam po raz pierwszy zobaczyłem  na żywo KULT oraz znaną wcześniej z opowieści zadymę pomiędzy punkami i skinami. Z koncertu, oprócz świetnej zabawy, zapamiętałem również Kazika, który przerywa piosenkę, żeby ochrzanić ochronę brutalnie traktującą ludzi wypadających za barierki. Niedługo później KULT, chyba jako pierwszy zespół w Polsce, zaczął zabierać na koncerty własnych ochroniarzy, co było nie lada przełomem, gdyż nawet jeszcze w XXI wieku zdarzało się, że ludzie mający dbać o zdrowie uczestników koncertu traktowali je jako okazję do wyżycia się.

Moja przygoda z KULTem zaczęła się od płyty, a raczej kasety Tata Kazika. Na jej plastikowym pudełku wytłoczono nazwę zespołu, a w książeczce obok tekstów piosenek pojawiły się gitarowe chwyty. Tym sposobem swoją naukę gry na gitarze rozpocząłem właśnie od utworów Kazika i spółki, tych, w których nie było chwytów barowych, gdyż te początkowo nie chciały mi wybrzmieć choćbym nie wiem jak mocno naciskał struny.

KULT towarzyszył mojemu muzycznemu życiu przez wiele kolejnych lat i do jego ostatnich dni nie zapomnę trwających po 4 godziny koncertów w Stodole, podczas których skakałem jak głupi bez koszulki, osiągałem stan nirwany i jak nigdy wcześniej czułem się członkiem pewnego plemienia. Z tym zespołem kojarzy mi się również pewien wyjątkowo ważny listopadowy dzień z roku, w którym runęły wieże WTC, kiedy to za pomocą piosenki numer 4 z Salon Recreativo, jak dla mnie ostatniej fantastycznej płyty w dorobku zespołu, podprogowo próbowałem zadziałać na pewną uroczą Kujawiankę - obecnie żonę.

Myśląc o zespole KULT przed oczyma biegnie mi prawdziwa Parada Wspomnień. Spośród dziesiątek fantastycznych kawałków to mój zdecydowany faworyt numer 1. Nakręcony przez niesamowicie chwytliwy motyw gitary basu, szaloną solówkę zagraną na organach, piękny motyw zagrany na waltorni oraz niesamowicie prosty, nostalgiczny i piękny tekst refrenu:

"Nie nie nie nie nie nie nie nie

Nie nie nie nie nie nie nie nie

Nie nie nie nie nie nie nie nie

Te czasy już nie powtórzą się"

Każdy z nas może zaśpiewać te słowa, bez względu na to o jakie konkretnie czasy chodzi. Ja wierzę, że jednak się powtórzą. Kultową paradę wspomnień zamierzam kontynuować 7 maja na Dziedzińcu Uniwersytetu Warszawskiego.