ROCK IM PARK 2012 - część 4

Trzeci dzień tegorocznego Rock Im Park zapowiadał się zdecydowanie najciekawiej. W dodatku po dwóch dniach wędrówek między scenami po raz pierwszy zdarzyło mi się pozostać pod jedną sceną przez 4 kolejne koncerty. Nim do tego jednak doszło w drodze na scenę główną przypadkowo trafiłem na grupę Steel Panther prezentującą się na Alternastage. Poziomem „odlotu” dorównywali Kobrze i Lotusowi z pierwszego dnia festiwalu, a raczej przebijali ich kilkukrotnie. Panowie wyglądali jak członkowie zespołu Europe w czasach swojej największej świetności czyli w połowie lat 80-tych. Natapirowane włosy, makijaż i kolorowe fatałaszki tworzące do kupy wizerunek metalowca-obciacha. Pomiędzy piosenkami, które w większości również prezentowały poziom żenady i trudno przyswajalnego oldschoolu, zespół raczył publiczność trwającymi kilka minut gadkami. Te były równie ciężkie jak muzyka. Jeśli ten zespół robi to wszystko na serio to pozostaje im bardzo współczuć. Jeśli jest to pastisz, to trzeba przyznać, że bardzo udany. Ku tej drugiej opcji wskazuje najlepsza piosenka tego koncertu zatytułowana Community Property. Ta ballada utrzymana w stylu pomiędzy Bon Jovi i Def Lepard opowiadająca o uczuciu jegomościa do pewnej panny, w refrenie podkreśla złożoność życia słowami „my heart belongs to you, but my cock is community property”. Taki właśnie klimat miał koncert Steel Panther.

Jako pierwsi na głównej scenie grali tego dnia The Tribes. Ilość osób zgromadzona pod nią w momencie rozpoczęcia koncertu oscylowała w okolicy dwustu, bałem się więc, że będzie to demotywujące dla Anglików, którzy promują swój świetnie przyjęty w ojczyźnie debiutancki album Baby. Wychodząc na scenę czwórka londyńczyków usmiechnęła się pod nosem i rozpoczęła bardzo przyjemny koncert wypełniony swoistym best of ostatnich 20 lat w brytyjskiej muzyce gitarowej. Po raz kolejny okazało się, że „nie zawsze dużo znaczy dobrze”, bo zebrana garstka potrafiła stworzyć naprawdę fajną atmosferę, czuć było zaangażowanie płynące zarówno do jak i ze sceny. Jedna z fanek, przebrana w plemienny strój postanowiła nawet złożyć propozycję matrymonialną perkusiście machając kartką z napisem „Miguel, marry me”. Wersje koncertowe nie różniły się zbytnio od studyjnych, fajne wrażenie robił wokal śpiewany jednocześnie przez 3 osoby. Najlepiej wypadło When My Days Comes, melodyjne i z mocnym wykopem, a kończące występ We Were Children obijało mi się po głowie jeszcze długo po zakończeniu tego koncertu. Poniże nagranie z siostrzanego festiwalu Rock Am Ring, jak widać frekwencja była tu sporo wyższa.

The Subways, którzy pojawili się na głównej scenie tuż po The Tribes jak zwykle zaprezentowali porcję pozytywnego czadu. Ich każdy koncert jest fajny, ale niemalże identyczny, Billy kieruje tłumem, Charlotte biega na bosaka po scenie grając jednocześnie na basie, serwując publiczności kawał dobrej pop-punkowej muzyki. Widziałem ten zespół jednak trzeci rok z rzędu i nie robił już na mnie takiego wrażenia jak za pierwszym razem. Tym bardziej, że setlista była chyba identyczna jak zeszłoroczna: Oh Yeah na początku, Rock&Roll Queen w środku oraz It’s A Party na zakończenie. Najbardziej z całego koncertu zapamiętałem crowdsurfring w wykonaniu wokalisty oraz 10 innych fanów. Było w tym fajne, nieprzewidywalne szaleństwo, mimo protestów ochrony Billy pływał na rękach fanów zderzając się co jakiś czas głową z innymi znajdującymi się również na górze.

Po dwóch gitarowych składach nadszedł czas na zmianę klimatu, przestrzenią festiwalową zawładneli bowiem Cypress Hill i palony przez nich „shit”, który pojawił się na scenie podczas Roll It Up, Light It Up, Smoke It Up. Impreza rozkręciła się na dobre, dla wszystkich bez względu na wiek. Podczas jednego z kawałków na scenę wskoczył nastolatek ubrany w kolorową kurtkę, przez chwilę poczuł się jak członek zespołu, przybił piątkę z B-Realem, po czym ochrona zdjęła go ze sceny. Zero było przy tym przemocy, kilka sekund później ów młody człowiek skakał żwawo tuż obok nas, odbierając „szacuny” od swoich ziomali. Z drugiej strony rytmicznie gibał się za to gość wyglądający na minimum 50 lat. Koncert miał fajną energie i tempo. Na codzień nie słucham hip-hopu ale ten koncert był prawdziwą przyjemnością. Zdecydowanie najwięcej ożywienia wniosło Insane In The Brain oraz kosmiczna perkusyjno-scratchowa solówka. Zespół nie zdecydował się na zagranie swojego drugieo największego hiciora What’s Your Name What’s Your Number, a całość zwieńczyło Rock Superstar.

Trudno mi jednoznacznie ocenić koncert Kasabian. Panowie dali czadu ale im dłużej myślę o tamtym występie tym więcej mam do niego zastrzeżeń. Z jednej strony bawiłem się świetnie, z drugiej zabrakło mi wielu spokojniejszych kawałków z nowej płyty, w tym m.in. dwóch ostatnich singli. Myślałem, że wpływ na dobór mało wymagającego technicznie repertuaru, zwłaszcza pod koniec koncertu, miał stan trzeźwości zespołu. Sergio Pizzorno sprawiał wrażenie ledwie trzymającego pion, kiedy tylko jego sceniczny ruch przekraczał kroki zyskiwał on podejrzanej chwiejności a Tom był wyjątkowo pobudzony. Ale po przejrzeniu archiwum widzę, że te krótsze, godzinne festiwalowe koncerty zawsze wyglądają w ten sposób. Na początek niezbyt udane, pozbawione powera Days Are Forgotten a potem Velociraptor, który w przeciwieństwie do poprzednika wiele zyskuje w wersji live. Zagrane chwilę później Underdog i Where Did All The Love Goes to najlepszy moment tamtego koncertu. Chwilę później przy Club Foot i Empire zaczął szwankować nieco dźwięk, za dużo było basu i przesteru, przez co  te zarąbiste kawałki nie ruszały tak, jak powinny. „Show me your fuckin’ hands german, where the fuck are you” – nawoływał Tom nie zyskując jednak specjalnego aplauzu nawet podczas wykonania L.S.F. Przed finałowym, jak zawsze genialnym Fire Kasabian zaprezentowało ponad 10-minutową elektro-sieczkę w postaci Vlad The Impaler i Switchblade Smiles. Szkoda, że choćby tego pierwszego nie zastąpił choćby Shelter From The Storm, La Fee Verte czy Goodbye Kiss. Brak najpiękniejszych kawałków z płyty, którą Kasabian aktualnie promuje to największy mankament tego koncertu.

Dużym rozczarowaniem okazał się występ Guano Apes, w głównej mierze za sprawą fatalnego nagłośnienia. Coś dziwnego było w tym koncercie, fajne kawałki, nawet te debeściacki jak Open Your Eyes czy Big In Japan brzmiały jakoś bezpłciowo, brakowało w nich czegoś trudnego do opisania. Być może wynikało to z faktu, iż zespół nie gra regularnej trasy i na scenie pojawia się sporadycznie, raz lub dwa w miesiącu. Jedynym kawałkiem, który przyniósł wykop, na który liczyłem na całym Guano było ostatnie Lords Of The Boards.

Z odbywającego się na scenie klubowej koncertu Citizens! wyszedłem szybciej niż wszedłem. Zamiast fajnego oldschoolu usłyszałem bowiem coś w stylu odrzutów z Kombi, było to nudne, monotonne i bez jakiegokolwiek pomysłu. Albo może po prostu tego dnia miałem fazę na mocniejszą muzykę... c.d.n.