ŁĄKI ŁĄN - SYNTONIA

Czwarty album warszawskich wielbicieli łąki ma w sobie spore pokłady disco. Nie tego rodem z Kaszana Song Festival tylko ambitnej, tanecznej muzy. Bardzo trudno zakwalifikować twórczość tej grupy do jakiegokolwiek gatunku, ponieważ jest ona inna, pod każdym względem. Pierwsza część Syntonii to bardziej wyrazisty zestaw niż ten umieszczony w drugiej części płyty. Zaczyna się od rewelacyjnego, rytmicznie pulsującego Mucha Nie Siada, w którym do warstwy muzycznej dołącza fajny, pokręcony tekst. Numer dwa to singlowy Pola Ar, zdecydowanie najlepsza propozycja z Syntonii. Ten kawałek ma w sobie wszystko potrzebne do zawładnięcia zarówno list przebojów muzyki alternatywnej jak i „dęsflorów” w całej Polsce. Ot taki fenomen Łąki Łan. W kolejnym To Bee zespół podkręca tempo, nóżka tupie sama, czaszka kiwa jak przy chorobie sierocej. Kosmiczny klimat ma też Rozanielacz Dusz, praktycznie jedyny utwór na płycie, w którym wyraźniej słychać gitarę. Tego instrumentu trochę brakuje na Syntonii, zespół zdecydowanie postawił na elektronikę, czasami mam wrażenie, że „lil’ bit too much”, choć z drugiej strony dzięki temu album jest bardzo spójny.

W innym stylu utrzymane są praktycznie tylko 3 kawałki: To Remember będące ciekawym połączeniem ballady z transem a’la bzyczenie komara, Sarabanda ze świetnym, orientalnym wstępem i nieco mniej poruszającą nawijką oraz zamykający całość kawałek tytułowy – zdecydowanie najsłabszy z całego albumu.

Łąki Łan to zespół wybitnie koncertowy, w studio dotychczas najczęściej tracił niemal połowę mocy. Nie słyszałem jeszcze nowych utworów w wersji live ale mam wrażenie, że w tym przypadku owa różnica nie będzie tak wielka. Płyta dobra i ambitna, aczkolwiek dość wymagająca w odbiorze i trudna do słuchania na siedząco.