AKCJA COVER: SOUND OF SILENCE

Kiedy w 2001 roku po raz pierwszy usłyszałem Disturbed, w roli supportu Marylina Mansona, nigdy w życiu bym nie pomyślał, że 15 lat później stworzą jeden z najlepszych coverów, jakie w życiu słyszałem, w dodatku w tak łagodnej odsłonie. Co prawda wtedy na Torwarze Amerykanie zagrali fragment coveru Eurythmics, próbując wkręcić publiczność, iż podczas wykonywanego właśnie Sweet Dreams na scenę wkroczy za chwilę główna gwiazda wieczoru ale mimo wszystko, to co pokazali przy okazji Sound of Silence po prostu rozkłada na łopatki.

Uwielbiam oryginał tej piosenki, delikatny, cały wyśpiewany w dwugłosie przez Simona i Garfunkela, już od pierwszego dźwięku przenoszący do krainy dzieciństwa i bajek. Wersja Disturbed zaczyna się zwyczajnie, pojedynczymi dźwiękami fortepianu i niskim wokalem, po minucie dołączają skromne partie gitary i instrumentów smyczkowych. Jednak od początku jego trzeciej minuty napięcie zaczyna rosnąć szybciej niż pączki na turbo-drożdżach. Duża w tym zasługa rytmicznie pojawiającego się dźwięku kotła ale przede wszystkim głosu Davida Draimana, który w ciągu ostatnich 90 sekund piosenki wykreował ze swych strun głosowych coś wyjątkowego, chwytającego za gardło, niezwykle emocjonalnie poruszającego i pięknego, coś co na bank przejdzie do historii muzyki. Słuchając oryginału nigdy nie zastanawiałem się o czym jest ta piosenka, dopiero wersja Disturbed skłoniła mnie to bliższego "przyjrzenia" się jej tekstowi. Od kilku dni nie mogę się uwolnić od tego kawałka. A właściwie to wcale nie chcę.