PRZEŚLADOWANIA CELYNY

Kilka ostatnich dni spędziłem w Wierchomli. Fantastyczne było tam wszystko z wyjątkiem podkładu muzycznego podczas śniadań. Pierwszemu, najważniejszemu posiłkowi każdego dnia towarzyszyła bowiem Celina z Kanady zwaną Dion. Jej jedwabisty głos nie dość, że prześladował nasze uszy, to w dodatku stał się swego rodzaju narratorem i komentatorem. Śniadanie mistrzów, jak wiadomo, powinno się zacząć od jajówy. Pierwszego dnia podchodzę do strefy ciepłej, podnoszę paterę a moim oczom ukazuje się ciepła, parująca jajecznica. Celina już wie co zaśpiewać, z głośników płynie "I feel like I'm Alive".

Drugiego dnia, po długiej odwilży nastał w końcu mróz a z nieba poleciał śnieg. Wchodzimy do jadalni a Celina już wie co jest grane. "Once more you opened that door", a kiedy tylko talerze się wypełniają a piosenka z Titanica tonie wraz z herbatą w wodzie pani Dion już obwieszcza wesołą pogodą nowinę.  "I was waiting for so long for a miracle to come".

Na finał czas na gofra wieńczącego śniadanie. Czekam 10 minut w kolejce, w końcu przychodzi moja kolej, zamawiam a pani za gofrownicą z troską na twarzy oznajmia, że właśnie skończyło się ciasto. "And that's the way it is" - puentuje dobitnie Celynka.